PlAwAnSaI
Administrator
บนเตียงเล็กๆ ในบ้านที่อบอุ่นหลังหนึ่ง แดดยามเช้าทอแสงบางๆ ผ่านหน้าต่าง
หญิงชราอายุราวๆ 70 ปี นอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่า.....นี่เป็นช่วงสุดท้าย ในชีวิตเธอแล้ว......
.แต่จะเป็นอะไรไปละ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด.....ที่เธอได้ผ่านมา.........
เธอได้แต่งงาน มีครอบครัวที่อบอุ่น......แม้จะไม่มีลูกก็ตาม
มีเพื่อนที่ดี ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้ สามีเธอตายไปร่วม 10 ปีแล้ว
แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุด ก็มานั่งเคียงข้างเธอ...อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ.......เหมือนทุกครั้ง ทุกครา ...........
"หมอบอกว่า ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก "
เธอเอ่ยบอกกับเขา.......เพื่อนชรา.......ที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
" ฉันรู้ " ชายชราพยักหน้ารับ
" เธอมาส่งฉัน....เหมือนทุกที......ชินะ " หญิงชรา มองหน้า ชายชรา
" ใช่ ฉันก็ส่งเธอ......มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.......ขาดไปอย่าง คงไม่ครบ "
ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
" ตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น "
" บ้านฉัน อยู่เลยบ้านเธอไปมาก " เธอรำลึกถึงความหลัง
" แต่ฉัน......ก็ไปส่งเธอทุกวัน " ชายชราบอก
" ใช่เราทำอยู่อย่างนั้น ตลอดชั้นประถม และมัธยม ที่เราเรียนด้วยกัน "
" จนเพื่อนๆ ล้อว่า เราเป็นแฟนกัน " หญิงชราพูดขึ้น
" สุดท้าย....ก็ต้องเลิกล้อกันไป " เพื่อนชราของเธอ ต่อคำ
" ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ นั้นแหละ " เธอเย้ายิ้มๆ
" แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน.......อย่างเดิม......จนต้องเลิกกับแฟนไม่ใชรึ " ชายชราทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว
เดียวแฟนเขาจะโกรธเอา..........แต่เขายังดึงดันที่จะมาส่งเธอ
" โกรธก็โกรธไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ยังไงเธอต้องมาก่อน "
นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่เคยลืม แม้ว่ามันจะนานมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม
เธอยังจำ วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย วันนั้น เธอไปส่งเขาที่สถานี
เธอร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นวายกับการปลอบเธอ จนไม่เป็นอันล่ำลา พ่อ แม่
พอเธอสงบลง และขอตัวไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่เขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ
พอเธอกลับมา ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว กับกองกระเป๋า เงยหน้ามาบอกกับเธอทั้งน้ำตา
" กลับบ้านเอง......เดินดีๆ นะ " และนั่น......ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา........อีกรอบ
เธอจำได้ว่า วันที่เขาปิดภาคเรียน และกลับมาบ้าน เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน มีคนมาบอกว่า
แฟนเธอ กับ เพื่อนเธอต่อยกัน " มันนอกใจเธอ " เขาบอกเรียบๆ แต่เธอไม่เชื่อ
วันนั้นเธอเชื่อแฟนเธอมากกว่า คิดว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ จึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ
อาทิตย์นึงให้หลัง เธอถึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน ก็เจอแต่ พ่อของเขา
" มันกลับไป ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วน ไม่รู้อะไร " พ่อเขาบอก
เธอส่งจดหมายไปขอโทษเขา เขาบอกไม่เป็นไร เขาไม่เคยโกรธเธอ แค่น้อยใจเล็กน้อย
ลงท้าย ด้วยคำ - คำเก่า " กลับบ้านเอง....เดินดีๆ นะ "
เธอรู้ว่า.....ในคำสั้นๆ นั้น เขาพูดอะไรออกมา........มากมายขนาดไหน
เธอจำได้ ถึงวันที่เธอบอกเขาว่า เธอจะแต่งงาน เขามองหน้าเธอ
เธออ่านไม่ออกว่า มันเป็นความรู้สึกอะไร..........ดีใจ ? ..........เสียใจ ?........
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า " เราใจหาย "
แต่ก่อนหน้านั้น ก็เขานั้นแหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก ช่วยเธอดู
ว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดี และ รักเธอจริง " เราผู้ชายด้วยกัน เราดูออก " เขาบอกเธอ
ซึ่งเขาก็ดูไม่ผิด สามีของเธอดี เหมือนอย่างที่เขาบอก วันแต่งงาน เธอบอกเขาว่า
" ความเป็นเพื่อนของเรายังเหมือนเดิมไม่ต้องห่วง " เขามองเธอนิ่งๆ พยักหน้าน้อยๆ ไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์ เขาอวยพรเธอมากมาย แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆ ว่า " ฝากด้วยนะ "
เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ
มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคยลืมกัน เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆ ปี
ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วละ เพราะเธอเกิดทีหลังเขา 5 เดือน
บางทีเธอสนิทกับเขา มากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้
แต่คนรักของเธอไม่เคยระแคะระคาย และก็เช่นกัน
หลายความลับที่เขามาระบาย ที่เขาฝากไว้กับเธอ เธอก็รับและเก็บมันไว้ด้วยความเต็มใจ
"คิดอะไรอยู่ " เขาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบ
" เรากำลังนึกแปลกใจ " เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด
" ทำไมเราถึงไม่ได้เป็น....คนรักกัน...? " เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน
" เราสนิทกันมากมั้ง " เขาว่า
" นั่นไม่น่าจะใช่เหตุผลนี่ " เธอว่า
" เธอถามยากไปนะ " เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่
" ไม่ยากหรอก ลองคิดเล่นๆ ซิว่า ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ ? "
เขามองหน้าเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
" แต่ถ้าเธอถามว่า.......ทำไม - เราถึงไม่รักกันนะ " เขาเว้นช่วง
" ฉันก็จะตอบว่า.......เราไม่ได้ - ไม่รักกัน........ซะหน่อย "
เธอหลับตาลง.........คำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายปี.......กลับตอบมาง่ายๆ อย่างนี้นี่เอง
" นั่นชินะ.....เราไม่ได้ - ไม่รักกัน.......ซะหน่อย " เธอตอบทั้งๆ ที่หลับตาลง
ตอนนี้เธอพร้อมที่จะจากโลกนี้ไป..........อย่างมีความสุขแล้ว..........
ในความรู้สึกที่เริ่มพร่า และ เลือนราง เธอสัมผัสได้ถึงมือเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
" กลับบ้านเอง.......เดินดีๆ นะ " และนั่น........คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน........
หญิงชราอายุราวๆ 70 ปี นอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่า.....นี่เป็นช่วงสุดท้าย ในชีวิตเธอแล้ว......
.แต่จะเป็นอะไรไปละ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด.....ที่เธอได้ผ่านมา.........
เธอได้แต่งงาน มีครอบครัวที่อบอุ่น......แม้จะไม่มีลูกก็ตาม
มีเพื่อนที่ดี ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้ สามีเธอตายไปร่วม 10 ปีแล้ว
แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุด ก็มานั่งเคียงข้างเธอ...อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ.......เหมือนทุกครั้ง ทุกครา ...........
"หมอบอกว่า ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก "
เธอเอ่ยบอกกับเขา.......เพื่อนชรา.......ที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
" ฉันรู้ " ชายชราพยักหน้ารับ
" เธอมาส่งฉัน....เหมือนทุกที......ชินะ " หญิงชรา มองหน้า ชายชรา
" ใช่ ฉันก็ส่งเธอ......มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.......ขาดไปอย่าง คงไม่ครบ "
ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
" ตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น "
" บ้านฉัน อยู่เลยบ้านเธอไปมาก " เธอรำลึกถึงความหลัง
" แต่ฉัน......ก็ไปส่งเธอทุกวัน " ชายชราบอก
" ใช่เราทำอยู่อย่างนั้น ตลอดชั้นประถม และมัธยม ที่เราเรียนด้วยกัน "
" จนเพื่อนๆ ล้อว่า เราเป็นแฟนกัน " หญิงชราพูดขึ้น
" สุดท้าย....ก็ต้องเลิกล้อกันไป " เพื่อนชราของเธอ ต่อคำ
" ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ นั้นแหละ " เธอเย้ายิ้มๆ
" แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน.......อย่างเดิม......จนต้องเลิกกับแฟนไม่ใชรึ " ชายชราทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว
เดียวแฟนเขาจะโกรธเอา..........แต่เขายังดึงดันที่จะมาส่งเธอ
" โกรธก็โกรธไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ยังไงเธอต้องมาก่อน "
นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่เคยลืม แม้ว่ามันจะนานมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม
เธอยังจำ วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย วันนั้น เธอไปส่งเขาที่สถานี
เธอร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นวายกับการปลอบเธอ จนไม่เป็นอันล่ำลา พ่อ แม่
พอเธอสงบลง และขอตัวไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่เขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ
พอเธอกลับมา ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว กับกองกระเป๋า เงยหน้ามาบอกกับเธอทั้งน้ำตา
" กลับบ้านเอง......เดินดีๆ นะ " และนั่น......ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา........อีกรอบ
เธอจำได้ว่า วันที่เขาปิดภาคเรียน และกลับมาบ้าน เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน มีคนมาบอกว่า
แฟนเธอ กับ เพื่อนเธอต่อยกัน " มันนอกใจเธอ " เขาบอกเรียบๆ แต่เธอไม่เชื่อ
วันนั้นเธอเชื่อแฟนเธอมากกว่า คิดว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ จึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ
อาทิตย์นึงให้หลัง เธอถึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน ก็เจอแต่ พ่อของเขา
" มันกลับไป ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วน ไม่รู้อะไร " พ่อเขาบอก
เธอส่งจดหมายไปขอโทษเขา เขาบอกไม่เป็นไร เขาไม่เคยโกรธเธอ แค่น้อยใจเล็กน้อย
ลงท้าย ด้วยคำ - คำเก่า " กลับบ้านเอง....เดินดีๆ นะ "
เธอรู้ว่า.....ในคำสั้นๆ นั้น เขาพูดอะไรออกมา........มากมายขนาดไหน
เธอจำได้ ถึงวันที่เธอบอกเขาว่า เธอจะแต่งงาน เขามองหน้าเธอ
เธออ่านไม่ออกว่า มันเป็นความรู้สึกอะไร..........ดีใจ ? ..........เสียใจ ?........
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า " เราใจหาย "
แต่ก่อนหน้านั้น ก็เขานั้นแหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก ช่วยเธอดู
ว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดี และ รักเธอจริง " เราผู้ชายด้วยกัน เราดูออก " เขาบอกเธอ
ซึ่งเขาก็ดูไม่ผิด สามีของเธอดี เหมือนอย่างที่เขาบอก วันแต่งงาน เธอบอกเขาว่า
" ความเป็นเพื่อนของเรายังเหมือนเดิมไม่ต้องห่วง " เขามองเธอนิ่งๆ พยักหน้าน้อยๆ ไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์ เขาอวยพรเธอมากมาย แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆ ว่า " ฝากด้วยนะ "
เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ
มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคยลืมกัน เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆ ปี
ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วละ เพราะเธอเกิดทีหลังเขา 5 เดือน
บางทีเธอสนิทกับเขา มากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้
แต่คนรักของเธอไม่เคยระแคะระคาย และก็เช่นกัน
หลายความลับที่เขามาระบาย ที่เขาฝากไว้กับเธอ เธอก็รับและเก็บมันไว้ด้วยความเต็มใจ
"คิดอะไรอยู่ " เขาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบ
" เรากำลังนึกแปลกใจ " เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด
" ทำไมเราถึงไม่ได้เป็น....คนรักกัน...? " เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน
" เราสนิทกันมากมั้ง " เขาว่า
" นั่นไม่น่าจะใช่เหตุผลนี่ " เธอว่า
" เธอถามยากไปนะ " เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่
" ไม่ยากหรอก ลองคิดเล่นๆ ซิว่า ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ ? "
เขามองหน้าเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
" แต่ถ้าเธอถามว่า.......ทำไม - เราถึงไม่รักกันนะ " เขาเว้นช่วง
" ฉันก็จะตอบว่า.......เราไม่ได้ - ไม่รักกัน........ซะหน่อย "
เธอหลับตาลง.........คำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายปี.......กลับตอบมาง่ายๆ อย่างนี้นี่เอง
" นั่นชินะ.....เราไม่ได้ - ไม่รักกัน.......ซะหน่อย " เธอตอบทั้งๆ ที่หลับตาลง
ตอนนี้เธอพร้อมที่จะจากโลกนี้ไป..........อย่างมีความสุขแล้ว..........
ในความรู้สึกที่เริ่มพร่า และ เลือนราง เธอสัมผัสได้ถึงมือเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
" กลับบ้านเอง.......เดินดีๆ นะ " และนั่น........คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน........
